kursağımda kalan sevinç midir sılâ
geçtikçe büyüyen yaramıdır vakit
ciğerimi kör bıçak gibi deşen
sonsuz bir sükut mudur yoksa zaman dedikleri

akşam olmaya görsün
silinir umutlarımdan göğün bütün mavisi
akşam olmaya görsün
ay yüzüne düşer b/ölünen uykularımda
ki
en güzel rüyadır
“hiç görmediğim”
sensizliğin adına ölüm dedikleri

gözlerimi kısıp ardından baktığım
şehirlerin arka yüzünde
gölgeme dahi yabancılaşıp kırıldığım
söyle kaçıncı yalnızlığımsın
kendime bile anlatamadığım

yol ve yalnızlık bir buluşmadır
ve çok sevmekle başlar her acı bilesin

uçuruma düşen bir kalbin sesidir artık her nefesim

eksik olmaz hüzün hiç şah damarımızda
kime sorsam
artık annemde yok
bu yüzden mi hep soğuk ve de yorgun ellerim


yerli yersiz bir ağlamak doluyor gözlerime
duymasan
sen artık
görmesende olur

ne günler o eski günler
ne dürüstçe sevmek artık o kadar heybetli


sar beni içi kanamış bir türküye
içimi deşer gibi
bir tütün de sen bas göğsüme



kendi kalbinden önce ölebiliyorsa insan
kanatlarını dürmüş
rüzgarda süzülen kuşları düşün

düşün
ki

son kuşlarıydı kalbimin bunlar