Toprak vefalı çıktı, emdi göz yaşlarımı.
Ağladığımı görüp, sevinmedi insafsız.
Vedası ağır gelip, çatınca kaşlarımı,
Hiç nedamet duymadı, dövünmedi insafsız.


Her kula nasip olmaz güzel günleri görmek.
Herkesin harcı değil, temiz bir gönle girmek.
Yaratana mahsustur, bir şey almadan vermek.
Bir iyilik yapıp ta övünmedi insafsız.


Sevdalı bir yüreği hançerlemek reva mı?
Sinesi yaralıya, masaj yapmak; deva mı?
Senin bitmeyen öfken, yıktı işte yuvamı.
Bir daha gözlerime görünmedi insafsız.


İşleri karıştırıp, geri çekilip durdu.
Sadece bana değil, çoğuna tuzak kurdu.
Kimi kendini astı, kimi silahla vurdu.
Birinin ahı tutup, sürünmedi insafsız.


Acılara katlanıp, solduğumu duydu da,
Kartal pençeleriyle gözlerimi oydu da,
Renkten renge girerek her kalıba uydu da,
İnsanlık kılığına bürünmedi insafsız.


Sabri Koca