Gül Yapraklarından Bir Gecelik Şiirin Teninde

Ruhuma dikiyorum bir seferde
Kocaman ve kirli bir aynayı
Ne var ne yok bakmadan

Gül yapraklarından bir gecelik giymiş şiir tenine
Nefesimden bir mavi süzülüp konuyor omzuna
Titrek ve ürkek bir rüzgar boynunu yalıyor
Bir sözcük yanaklarından akıyor şiirin
Saçlarında terli cümleler


Sonra şiirin bir düğmesini açıyorum
Bir düğmesini daha
Bir düğmesini daha
Gecemin saydamlığından geçebilen tarçınlı imgeler
Tarifsiz bir çığlık düşüyor göğsümden
Bir sözcüğün cümlesine bekaretini vermesi gibi


Dikkatli taşı
Kırarsın çığlığımı
İçinden gece çıkar
Yıldız çıkar
Dudağın çıkar
Dudağım çıkar
Daha ne çıkar bu ocaktan
Hiçbir çıkarım olmadan bu mırıldanmalarımdan

Bir düğmesini daha açıyorum şiirin
Sancı dekolteli bir sayfa
Nasıl da cilveleşiyor

Gecenin vanasını açıp uyursam
Zehirlenir miyim karanlıktan?

Bir düğmesi daha çözülüyor
Düşümün incelen yerinden

Tepeden her şey görünüyor
Ben değil kuşlar çiziyor
Ellerinde boyalı kalemler

Genç bir ırmak saçlarını tarıyor
Pek heyecanlı
Nasıl da hızlı akıyor düşleri yatağından
Belli ki aksine yıldız yansımış bir nehre vurulmuş
Dere başında yüzüne su çırpan ozan kirvesidir bu anın

Bir ıslık doğuruyor yalnızlığım
Onun penceresinden içeri sızıyor
Göğsüne usulca bir ezgi bırakıyor
Bir de not rüyasına :
“kuş kanadına küser mi?”



Gül yapraklarından bir gece/lik şiirin teninde
Nefesimden bir mavi süzülüp konuyor omzuna
Her soluğumda bir düğmesi daha çözülüyor şiirin
Çırılçıplak kalıyor şiir
Ne kadar soyunuk olabilir ki daha bir yaprak
Masallarımın kopçası kopuyor
bir dolu peri düşüyor dibime
Mutlu sonlar ayak altında
Kocaman bir aynayı daha dikiyorum
Yansımayandan yansıyana geçebilirim diye
Bunca yaralı hayalin içinde…


Oktay Coşar