[ italik ][/ikiyanayasla]

gül şimdi bana
gül tükendi soldu sevdana
avuçlarım yanardı yakarmaktan yaradana

yüreğim kanardı...


gül kapandı
gül karanlığa bulandı
gün geceye bir yılan gibi dolandı


dağların ufkunda bir ışık yandı
bir göz kadar derin ve şeffaftı
seslendi karanlığa duyuramadı


söneceğini de bile bilseydi
gök derinliğinden umutla geldi
halimizi görünce sarsıldı kaldı..


ey sevgili
bırakmadın geriye ne kül ne duman
sadece tek bir hatıra bellekte kalan


artık bir çekirdek değilim
yüreğime kuşandığım namlunun yatağında
artık sözlerim kurşundan ağır gelmesin sana


artık bir tohum da değilim
ne bir fidan, dalı kırılan ne de bir kızılağaç
kendi içinde büyümüş dev bir çınar ormana aç..


ey sevgili...
denizden, ormandan
____ ve gök kuşağından umudun ışığına bak
kozadan çoktan çıkmış
____ kırnızı kelebeğe son saatinde bir yol aç


ondan da geriye ne kül ne duman
______________ bu sevda sıcağın da kaldım kıraç...