Zamanın ölü gözlerinde bir yangın olmayı
Reddediyorum.
Yandıklarım değil yaktıklarımdan mesulüm:
İçimde kıyım aslında boş bir kutu
Doldurmak kadar kifayetsizliğin
Vuku bulduğu.

Hangi gedik hangi tuzak?
Hangi sunum hangi cürüm?
Muaf tutulduğum insanlık kadar
Kıskacındayım tahammülsüz ve kirli yüreklerden
Düşen ne ise payıma.
Yine yüzüme konduramadığım sahte bir tebessüm.
Nasıl sorumluyum, nasıl sorunlu,
Deme lüksünden ayrı düştüm düşeli
İçimin isyanlarında
Neredeyse bir münafık kadar göreceli aşkın ihanetine
Sunumu yine İlahi Aşkın tecellisi
Yetindiğim ama yetemediğim her kim ise.

Durgun yıllarımın karşılığıdır bunca hece bunca dize,
Sorumsuzluğun da ihlali
Yine ayrı düştüğüm zaaflarımdan
Kimi zaman düşen payıma:
Hem de ne için, demek kadar
İhanetin izdüşümü üstelik kendime.

Zararsız bir güdü
Hacminin yoğunluğunda
Beynamaz bir zikri
Son bilip erdiğim hangi mertebe ise
Bilfiil esir düştüğüm
Şeceresi içimdeki kıyamdan
İçerlediğim mevsimsiz alayların cümlesine.
Korunaklı bir sıfatım oysa:
Kayıp bir özneye düşüp de yolum
Bir kipin buyurduğu
Ne çok gel-git:
Yine şairden yana yok tek ısrarım
Ya da yazmaya doyamadığım sayısız dize.
Kurulduğum makamım yine kendimce
Derdimin tecellisi zaman zaman
Olsun tek hece yine hayatımın vazgeçilmezi.

Güldüğüm kadar yalnızım;
Sevdiğim kadar mecnun ve kararlı.
Sustuğum kadar isyanım
Yalnız tek farkla:
Haksızlığa yok iken tahammülüm.
Bir durakta mola
Sonu olmadan başını bile unuttuğum;
Harbi sözcüklerin
Menfi gölgesi
Yine hecelerin bölünmezliği
Aşkın da izdüşümü.

Hangi tutanak?
Hangi yalan?
Sırlarına vakıf evrende
Serildiğimi nimet bildiğim şu beyhude eksende
Olsa keşke muhatabım:
En azından sakil bir gölge kadar
Düşkün acıya
Durgun suların da her damlası
İhya edilesi ömrün bilmem kaçıncı sene-i devriyesi.

Fıtratta saklı gizem ve mahrem,
Tutunduğun dalında ısmarladığın
Ömrün de unutulmaz rükûsunda
Bir minval belki de aşkın hizaya soktuğu şifresi.
Matemin son durağı ölüm;
Aşkın baş şehri özlem;
Gülmeyen yüzlerden akan rahmeti
Elinin tersiyle silen kaderden yana mı derdin?

Sondan başlayalım o zaman:
Son aşkın ve söylediğin son yalan.
Ruhunda ne isyan ne şer;
Hicabın gölgesinde kırık bir dal
Sitemin zehrinden uzak
Aşkın hezeyanına vakıf.
Kırıldığı yerden çıkan filizin
Yarı alaycı isyanı
Yine tabiatın gölgesine sığınıp
Hakkın duyumuna duyduğun minnetle
Başını okşadığın kedere bile itikadın en derinde.