bir şiirin derinliğinden çıkıp/ıslak
içeri girer göz perdelerinden sÖz ki
artık hiçbir yerde kendi kendine olamazsın,
gelip seni bulur hiçlik..

bir bütünün diğer parçası
teninin terinde gezinen
bir deniz canlısı gibi
hünerli ilerler gerdanına doğru ki
şayet bahsediyor olabilseydik birşeylerden
ve en çok çiçeklerden,

kardelen derdim sana/
sadece sana...

ne yana dönsem karşımda olan
ve g-özlerimi içine alan
soğuk, bir o kadar meyilli erimeye
odalardan odalara düşündüm bunu
aldırmadan dağınıklığına saçlarının

odalar boyu...

yapabileceğim en son şeydi bu;
daldırıp ellerimi boşluğuna
kaygan zeminlerinden inerek ıslak
b-akmayı umarak pembesine/
yastığının ki
derinlerine gömüyorum gözlerimi..

ne mi oluyor?

bir düş/düşüş yaşıyor
ve taşıyor ırmaklarım
hiç bilemediğim bir zamAna doğru..

bazen olur bu..

tuaf sesler çıkar,
göğüs kafesinden kurtulur kuşlar
ve büyür gözlerinde
çekerek anı kendine
hiç gitmediğin yerlerden dönmek için
ve en çokda çıkarmak için ellerini
ruju kırmızıya kesik
a/kan sağanağın
pencere pervazlarında
uyandırdığı hasretler yayılır
günaydınlara gebe

en son damla
can suyu olur

tıpkı burada/arada
arafta kalanlarımız gibi
zaman onca gölge taşırken sırtında
bir bir çizerken tırnaksız
gözaltı torbalarına saklanan düşler
neyi sAklar içinde..

hangi rengi belirler
saç diplerinin vefasızlığı..

seni izliyorum/
seni istiyorum
g-özüme harflerin kaçtığından beri
yerebatan bir sarnıcın
çıkmaz sokağı kesen
ıslak gözleriyle..







(...)