SORMA
Hala tanımadın mı ?
Hürriyetin çocuğuyum ben.
Gözlerimi yumarım,
Nereye istersem oraya giderim.
Bu yüzden başım dik gezerim.
Ve tek başıma.
Göğsümde gurur,
Gözlerimde ışığın rengi,
Yüreğinde sevgiler,
Gönlümde hürriyetin aşkı,
Ülkümde, umutlar vardır.
Ve nazlı nazlı dalgalanan,
Al bayrağımın gölgesinde gezerim.
Mesudum, mutluyum,
Çünkü ben hürriyetin çocuğuyum.

Yurdumun her yerinde bayram havası vardır.
Denizimin mavisinde,
Dağımın yeşilinde,
Ovamın ekininde,
Uçan kuşumda,
Okulumda, fabrikamda…
Her yerde.
Hiç kimse bu havayı bozamaz!


Kah bir tenhadayım,
Kah köşedeki bir kahvede
Çayımı yudumlarım,
Kah bir vakit,
Elimde simit Taksimdeyim,
Kah ekmek arası balık yerken,
Eminönü İskelesindeyim.

Akşam olmuş, olmamış,
Hiç umurumda değil.
Her yer gündüz benim için.
Eve yürüme de gidebilirim.
Çığlıklara koşarım, o benim görevim.
Şiirler okurum Beşiktaş’ta!
Aklıma kokoreç vurur,
Bol salçalı, biberli,
Yanında ayran,
Tansiyon, şeker vız gelir!

Sahilde martılar sevişirken,
Güneşin nazlı nazlı batışını seyre dalarım.
Beni sorma,
Hürriyetin çocuğuyum ben!
Gezerim doyasıya.
Masmavi bir yılan gibi kıvrılan boğazın,
Marmara’ya dalarken,
İngiliz donanmasını nasıl yuttuğunu,
Keyifle hayal ederim.
Emirgan da çiçekler,
Demet demet…
Orkide, menekşe, gül,
Erguvan, sümbül,
Ah o laleler!
Her sevdaya bir çiçek.
Hepsi bir araya gelmiş.
Hangi renk olduğumu sormayın,
Çünkü ben hürriyetin çocuğuyum!

Ben her rengim.
Ben yağmurda, gökkuşağı,
Tan atarken, güneş,
Karanlık gecede, ay,
Gökyüzünde yıldızlar kadar hürüm!

Yüreğimde kocaman bir dünya taşırım.
Ağrı dağı bayrağıma direktir.
Damarlarım, akan nehir yataklarımdır.
Toroslar yastığım,
İstanbul başım,
Ormanlar saclarım,
Vatanım canımdır!

Beni hala tanımadın mı?
Ben Türkiye’yim,
Hürriyetin çocuğuyum ben!..

Yusuf Yılmaz