3.3.2018 00:26:36
[ italik ]
...
Kendine kıvrılan yollar boyu uzadı su
Önce düşler kırıldı her yansımada
Ayna değildim, olamazdım da
Hepsi hepsi ellerimdi kendime dönük
Biri beş yapan boşlukta unutulmuş...
Menevişlendi önce gökyüzü
Bir minder serildi yere; döküldüm
Bilmezdi kimse nasıl kuruyup gider yalnızlık bile
Nasıl da telâşla okunur bir çırpıda
Kapı önü kimsesizliği...
Perdeler kapandı sonra
Bir pencere boşluğu sardı evleri
Derdest edildi gün ışığı özenle
Salınırak gitti son akşam da
Toplayarak ışıldayan eteklerini...
Tek sıkımlık vakit namluda kurşun
Bekleme!
Son kuş da terketti çoktan
Bir çırpıda bilenen bıçak gibi, öylece
Şakağında hüzün yarası...
Bir Tanrı ezgisi yayıldı kaldırımlara
"Ol" demişti sâdece;
Biz öldük..!
Özlem TARHAN
Mart/2018
