bu sene kar yağmadı şiirlerin üstüne
kar topu oynayamadı kuşlar
palto bile giymeden koşar adım gitti kış
ölmekten kızak kayamadı çocuklar

şehir, o bildiğin şehir
vesikalık resim gibi bütün ciddiyeti ile gülümseyen
içinde yaşayan herkese morg hüznü fısıldayan
o gri rapsodi
rujum bozulur diye ağlamayan kadınların
el alem ne der diye gülmeyen erkeklerin şehri

bense; o bildiğin ben
büyümeden yaşlanan çocuk!
şiir yazar gibi avuçlarına tütün basan ben!
hasretin harı ile ocakta süt gibi taşan ben!
benim ben…
amforada yıllanan şarap
kalbi mühürlü cehennem

sen ışığını alıp gittin ya pencerelerimden
isli meşalelerin katranları bulaştı gözlerimin ferine
avuçlarım ateş böceği cesetleri!
sana sıktığım kurşunlar bile bumerang gibi döndü dolaştı
beni vurdu!
göğsüm yivli mermi çekirdekleri!

bir papaza giydirilen derviş hırkası gibi ne yaptımsa yakışmadı
bana biçtiğin o ayrılık elbisesi
kırk yerimden kırk yamalık gibi hep üstümde sırıttı!
hasretinin kallavi saatlerinde, jilet yarası mektuplara kustum hüznümü
o mektuplar ki; sana duyuramadığım avazım
o mektuplar ki; hepsi birer ağıttı!

şimdilik yazacaklarım bu kadar
sokak köpekleri hariç, herkese küskün olsamda
hala bu şehirdeyim!
hala benim komşuların selamsız sabahsızı
benim bütün arkadaşların en hayırsızı
dört yanım barikat
sanki benim bu şehrin en azılı hırsızı!

gel deme…
gelemem!
sana giden bütün trafik ışıkları kırmızı!