Minnacık kalbinde kocaman sevgiler barındıran
Mütevâzi insanları seviyorum ben
Burnu Kaf dağında
Selâmdan sabahtan bihâber
Genetiğiyle oynanmış insanları değil ...


Ahvâlinde yılların ona hediye ettiği çizgiler barındıran
Güzel yaşlanan insanları seviyorum ben
Aynı kaş
Aynı burun
Dudaklar desen suratının yarısı
Gülse güldüğü
Ağlasa agladığı belli olmayan insanları değil ...


Çocuk yanını yitirmeyip
Ruhunu kitapla, můzikle, inançla, sporla , doğa ve hayvanlarla
Besleyen insanları seviyorum ben
Başıboş, amaçsız insanları değil ...


Sevdiklerinin yanında gerektiğinde saçmalayan
Onlara sıkı sıkı sarılan
Ve sevdiğini söylemeyi asla yarınlara bırakmayan
Onları yaşarken mutlu eden
İnsanları bir başka seviyorum ben
Sadece hastalanınca yada
Ölüm ayırınca değil...


Komşusu açken yatmayan
Elindeki lokmayı onlarla paylaşan
Yer sofrasındaki bir tas çorbayı, iki dilim ekmeği
Yüzündeki tebessümle kral ziyafetine çeviren
Gözü, gönlü tok insanları çok seviyorum ben ..


Sevi-yorum be şairim
Kopyacılıktan uzak insanları seviyorum
Gülünce gözlerinin içi gülen
Elleri kırış kırış olunca bile
İlk günkü heyecanla elele gezen insanları daha bi çok seviyorum...


Sevi-yorum be şairim
Masum kalan
Güzel bakan
Gittiği yeri güzelleştiren
Az ömrü olsa da güzel yaşayan
Kocaman vicdanlı insanları seviyorum ...


Ha unutmadan şairim
Demiş miydim
Biraz ukâlalık etmiş olacağım ama
Kendimi de çok seviyorum be şairim
Napayım can çıkar ama
Huy çıkmaz be şairim ...


Unutmadan şairim
Ïnsan kalan herkesi çok ama çok seviyorum...








nagihan