[ italik ][ikiyanayasla]












ay kara kız zemheri ayazı günlerindeyiz

gözlerin sorguluyor beni hüzünlü sessiz
düşüncelerime sızmağa çalışarak diyordu
soyunsa ay okyanusun dibine gömülüyordu
kör karanlıkta titreyerek konuşan kadın...


göz göre mavi çocuk ölüyordu..
düşündürdüklerinle suçluyorsun beni
aydan bedel almak için
bir kaşık su yeterdi de
okyanuslarda boğmak istiyorsun beni
diyen adamı duymuyordu bile kadın...


yalancı şahitlerle gönlü dolana
fal çayırında papatyayı yolana
sarı laleler gibi yalnız solana
aşk.. tutulmaz kovalayana

pelesenk
yürek gelse dile
bu kadarı çok bile
sevdaları çok bilen kadın...


hırçın bir makam
intikam
alıcı bir kuş gagasında aşkı
maviden kaçırıp
karanlık bir kuyuya atıp
eksik sözü kral eyleyip
düşlerimi lal eyleyip
yüreğimi iğdiş edip
her batan söze karşılık
mitralyöz kelimelerle delik deşik


yar/ın duvar...
yar/ın ateş...
yar/ın ölüm...
yarın yok ki dün olmayan...
__________________neylesin zaman...
içimizde
mutsuz bir çocuktu bu mahkemeden geriye kalan.


öldürdüğümüz her doğru kendimizden bir parçaydı oysa
en ürkütücü olanıysa bizleri geleceğe taşıyan
nesillerimizi de öldürüyoruz
hiç farkında olmadan...