(KASITLI) “SADYA” KEVAŞE

“Sadya” demene gerek yok be kevaşe
“kasıtlı” demen bile yeterdi
ben senin ne doyumsuz biri olduğunu bilirim de
bu kadar da değil

teninde tırnak izi
yatağın sırılsıklam
koca bir Ankara mekik dokumuşken yatak çarşafında
bakıyorum da
“ben artık oldum” dedin diyeli
“Gezer” durursun şehir be şehir!

günlüğünden okuyorum
İstanbul’la sevişmelerin
geceler boyu sekse dair kösnül duyguları
ve
düşüp kalktığın sokakları suçlar olmuşsun
merak etme
sen senlikten çıkmamış
sen adeta kevaşeliğin ecesi olmuşsun
öyle ki
o
eceliyle boğuşurken
sen
arsızca dişlemişsin acılarının nüvesini

giderken ardından kendi döktüğün su arınman için değil
geri dönüşün için de değil
kim bilir belki de bir an önce başka kollara atılma arzusu

yok yok bu kaçıncı denemen
sende kevaşeliğe alışmış bir beden
ve kirli bir ruh varken
intiharın kurtuluşun olur
daha dur

geride cevaplamadığın onlarca soru varken
ah’ıma gebe kaderin
değil İstanbul
dünyayla dahi sevişsen
iğrençsin “Sadya” iğrenç
pardon “Sadya” dedim
“Sadya”
ne anlama geliyorsa ki, ben bilirim
“kasıtlı” diyecektim
Filipinceymiş meğer
farketmez benim için
hangi dilde söylersen söyle
ben
seni
kevaşe diye bilirim Sadya

Efkan ÖTGÜN

NAVİGASYONA GEREK YOK. ŞİİRLER GİDECEĞİ ADRESİ BİLİR!
[ italik ]