Bazen daralır insan nefes almak ister
tanışıklığını alıp acemi bakışlardan
mevsimlerden öylece geçmek ister.
Kayboldukça karanlık bir ormanın içinde
yolunu bulmak ister.
İçimiz dışımız cep aynasıdır
hayat yine de gözyaşımızdan öpmek ister.
Suyu biraz daha öne çektikçe
yangınlar gölgemizi sarmak ister.
Bir kadavra taşıdıkça içimizde
özgürlük tenimizi öldürmek ister.
İrkildikçe selâ sesiyle
penguen hüznü ile kumsalları arşınlamak ister.
Benzemek istedikçe birilerine
ahmak ıslatan yağmurlarda ıslatmak ister.
Yaprak hiç dökmese de yaprağını
iyi dostlar nedense hep çelme takmak ister.
Desen yanar ,renk solar, sabah gün ışıldar
kök olmak istedikçe biz ,anılar ek olmak ister.
Yıllardır yol ayrımıdır duyduğumuz çaresizlik
ılıyan yanaklarımızdan ayrılık öpmek ister.
Vur emriyle aradıkça kendimizi
sığınak arayan bir çocuk çığlığı
boğar tüm istekleri
Vardığımız her çizgi duvar kesilir
krom sarısı bir hayalet gibi
girer içeri son hecenin sesi.
Yekpare bir mermer kaplar
göz bebeklerine sığmayan öfkeyi.
Biz istedik diye
sözcükler ayakta durabildi mi?
Hayır tabi ki;
İstekler pembedir
günler bu renkte lekeli...


Ferdaca