UNUTAMIYORUM
Nasıl unuturum çocukluğumu;
Kırılan oyuncaklarımı,
Bir solukta okuduğum kitaplarımı,
Öğretmenlerimi,
Kuşlar gibi uçmayı,
Balık gibi yüzmeyi,
Nasıl unutabilirim…

Nasıl unutabilirim;
Hastane kapılarında,
Sabahladığımız geceleri…
Yıldızlara bakarak,
Kurduğum o güzel hayalleri…
Asker nöbetlerinde çaldığım,
Uzun, içten, ıslık çalmalarımı…
İlk tayin olduğum o köye giderken,
Kamyon şoförüyle yolda,
Sohbetin dertleşmeye dönüşmesini,
Hiç unutamıyorum.

Ve tarlada çalışırken genç kızların,
Okula gidenleri görünce,
Nasıl ağlamaklı baktıklarını,
Acısını, yüreğimde hissettiğim o günleri,
Hiç mi hiç unutamıyorum.

Bunlar bizim çocuklarımız.
Bizim toprağın insanları.
Hala, karanlık, bağnaz kafaların,
Kölesi olmuşlar.
Onların çırpınışlarını,
Sessiz çığlıklarını unutamıyorum.
Unutamıyorum…

Yusuf Yılmaz