Bulanık iklimlerden geçiyor takvimler
Her sözcük, bir kasımpatı ezilmişliği
Her bakış, balkondan uzakları seyreden yaşlı bir kadın yalnızlığı

Ne çok özlem biriktiriyor zaman!
Yolun ortasında duran bir kedi umarsızlığı mesela!


Göğe uzanan kuleler yapan kim?
Kim telleri aralık'sız örüyor
Kimsesizligine
yahut
Özgürlüğüne?


Gel, diyordu.
Bak!
Burada başlıyor yaşam!
Gel, ışısın gözlerimiz düşlerimizle!


Bense,
Orada.
Bir kapı eşiğine gömdüm o sesi
Ellerimi bıraktım yanına.
Ellerim bir yağmur sonrası.
Ellerim, benden hep daha fazlası.


Oysa,
Sonbahar kadar acıtmazdi içimi hiçbir yenilgi,
ceketimde taşıdığım benliğim
Sessizce dönüyorum kendime
Yorgun bir akşamüstü oluyor yüzüm


Ama bu ilk değil.
Yara alan her gün gibi.
Bu,son da değil.
Gerçek değil ne aynada gördüğüm kadın
ne bugün ne yarın.

Herkes gibi.
Her şey gibi.


İnsan, diyorum!
Ah,
İnsan!
Kaç kez ölüyor bir mevsimde?