Hayatı senden okudum Anne!
Sen gülünce gülmeyi öğrendim.
Senin gözlerin gibi
Hayata gülümsemeyi seçtim
Ama öğrettiğin gibi olmadı
hiçbirşey
Tebessümüm buruk kaldı
dudağımda
İnadına güzel baktım hayata
hiçbirşey güzelleşmedi
Umud ettiklerim hep
kaf dağının ardında

Sen ağladıkca
ağlamayı öğrendim Anne!
sessiz sedasız
gördükçe kuytularda
kederi okudum gözlerinde
Gözyaşının,yüreğin taşması
oldugunu
daha sonra anlayacaktım
Ve hicranın buruk tadını
gün gelip de
gönülsüzce tattığımda
ağlayacaktım
ancak o zaman seni anlayacaktım anne

Hıckırıklarını duyardım kimi zaman
Saklamaya çalışsan da özenle,
Acın sinerdi hücrelerime
Sen ağlardın, hüzün yağardı,
çocuksu düşlerime

Boynunu her büküşünde,
acziyeti tanıdım anne.
Çırpındıkça yüreğin
elimden bir şey gelmezdi
Dünyalar üzerime devrilir,
Kader benim de yüzüme gülmez
ezilirdim anne

Ben, hayatı senden okudum ...
Nakış nakış işledin,
İlmek ilmek dokudun, ruhumun desenini.
Şimdi her halimde senin izin var.
Başka türlü olmayı istesem de,
bazı anlar,
Yıllar geçiyor ve ben
sana dönüşüyorum anne

Türlü cefalarla yüzleşsen de
Yüreğin eğilse de bir hayli
Kimseye halini bildirmeden
Bir dik duruşun, kaç ümit yeşerttiğini
Sen öğretmesen anlayamazdım

Günyüzü göremesen de;
güneş saçan gözlerin vardı.
Sinen, kederden yangın yeriymis
Bilemezdim
Ama evlatlarına
Hep burcu burcu şefkat kokardı

Kaç yaşına gelirsem geleyim
hala senden medet bekliyorum.
Bak yurüdüğün yollardan geçiyorum
Benim de kanadı ayaklarım.
Kader yumağını koptuğu yerden
senin gibi,yeniden bağlayıp
ümitle sarıyorum anne

Vazgeçmiyorum düşlerimden
Tırnaklarımla hayata tutunduğum yerden,
Seni daha iyi tanıyorum
Düsmüşsem dalımdan
bil ki ben bırakmadım .
Öğrettigin gibi
hep direndim,hep yaşadım anne

Sen yine de, kederdeyim bilme
Benim için dua et, ama üzülme
Ve ne olursa olsun
ben ölmeden önce ölme anne
Işte o zaman kırılır kanatlarım
Ben ölmeden önce sakın ölme....
Ayşegül Bahçeci
20 .11.2017