Şair kime denir be usta?
Bilmezmisin be çocuk?

Ben daha bir çırağım,
Usta sensin şairim!

İşin er kişisine şair,
Kadın kısmına şaire denir.

Hangisinin daha kıvraktır kalemi sence?
İki tarafta da var bu beceri bence.

Hiç mi yok birbirlerinden farkı?

Düşünmem lazım oğlum Rıfkı!
Bu işler artık çığırından çıktı.
Ne şiir kaldı ortada, ne şair, ne şaire.
Öyle bir meydana döndü ki
Provokasyon bazlı,
Taksim meydanı yanında yaya kaldı.
En gözde şairler bile reklamcı çıktı.

Ağır tesettürlü şaireler,
Dillerde hep ayetler.
Bir gün gül yüzlerinde güller açtı.
Öteki gün gözler çakmak çakmak
Ateşler saçtı!

Güvenmez oldu er kişilerin ne sözüne ne özüne.
Şeytan kucağında oturur dediler, şairenin yüzüne!

Yapma be usta!
Şairlerin yok mudur bir kusuru bu şiir işinde?

Var elbette!
Yorganı yatağa, başı yastığa küstürdüler.
Kahır aldı başını gitti.
Gözler kan çanağına döndü,
Ölüm baş ucunda bekçi.

Ne diller döktüler türlü türlü şairlik adına.
Bir yanda tehdit öte yanda gocunan bir yara.
Çekmiş şair aklını dara!
Bir de TDK nın bile anlayamadığı çöz çözebilirsen
Cinsinden akıl oyunları şiirler var ki sorma.

Ben vazgeçtim bu uzun yolu yürümekten be usta!
Bırak! çırak kalayım ben istersen bu hayatta …

(Çok değerli Yoldaşım "mutluluk mavi çocuk" ve cesur yürekli gerçek ustalara armağan olsun.)