[ italik ]
limon ağaçları çiçeklenir
yapraklanır şenlenir

sular candan akar
sular sular susuzluğu…
en çok da yüreği sızlayan
kanadı kırık bir turna…gelir konar limon ağacına



sular dindirmez susuzluğunu
yetişir imdadına
yetişir carına
yetişir hicranına
susuzluktan çatlamış ciğerine paslı bir hançer olur
ciğerleri delip geçer limon çiçeği kokusu



çıkar yağmur fırtınası
fırtına sessiz
öyle sessiz
kimse bilemez
kaç bahar geçtiğini
kaç zaman daha



*


her şey değişmiş her şey eskimiş
kanatlanır şahlanır gecenin ayazı
izbesinde kıvrılır düşler
limon ağacı oyunları
kan rengi
oynuyorlardı çocuklar
saflardı masumlardı




hüngür hüngür ağlayan bahtı karalardı
kadınlardı
boyunlarında inciler dizilmiş
gözyaşı zincirinden


ağlayan
akasya dalı
limon ağacı
salkım söğüttü



*



sonra sustu
on bin yıl bir geceye sığdı
gece uzadı
her yan kör karanlık
iki çeşme yağmur sızdı
vakit sızdı ah sızdı
boz toprağı
güneş çatlağı
teni okşayan rüzgar sızdı
inip kalktı
göğüste ateş körüğü


bir sönüş bu
kör kilitle kapanmış
susan vicdandı
duran kalp atışları
mühürlenmişti

ölüm de ölmeliydi



*



bir hava kabarcığından
bir ay ışığı bir şehir yaratılmış
biçimden biçime renkten renge
bir dokunulsa bütün evren patlayacak
bir dokunulsa bütün gökler boşalacak
iklimden iklime dönenceden dönenceye


kara delikler sustu
kızılın yok olup da hilalin çıktığı yer
anaların göz yaşı döktüğü yer


bir o yana bir bu yana salınan limon çiçeği
ateş almadan ışık salan böcek
kozasını yırtan kelebek
tohumları uçuran rüzgar
çiçek fırtınası
gölge salan bulut
yerden yükselen su
nefes alıp veren deniz..sustu


toprağın üzerinde hayat taşıyan ırmaklar
gökyüzünün içinde süzülen kuşlar
dalgaların üzerine yayılan köpükler
sekiz gök yedi yer



sessizce süreklice
güneşte kavrulurken,
gecede donarken
iki büklüm olup susarken
bir resim bir suret bir vehim sustu



*



saçını okşarken
henüz kalbinde kin
elinde taş yokken
ateş tutuşmamışken sustu



aynı mesafede aynı hizada ölüm
ölüm kıyamet
ölüm şeref
ölüm erken fecirle aydınlanmak
limon yapraklarının sesinde
asma bağlarının ortasında
olgunlaşmış salkımlaşmış



bir nefeslenme sadece
yağmur tanesince
kum şeklince
ateş rengince


sabah vakti doğan güneş
doğu ufkunda parıldayan yıldız
ışık saçan bulut
ayasından yağmur sızan yapraklar
yeryüzüne sakin sakin inen suların nefesi de sustu



*



soğuktu kör kapılar
soğuk tu yanıp kül olmuş yürekler
ateşin alaşımları
soğuktu her yan
peltekleşmiş pıhtılaşmış


bir iç yolculuğu
yolcularına
derin hüznü içinde hissedenlere…
zindana düşenlere
ummana karışanlara
arınanlara arananlara



içe doğru bir yürüyüştü bu
keşmekeşten azadeliğe
ışıktan karanlığa
renksiz görüntülere
susturulmuş resimlere
sessiz şafağa



redfer
[ /italik ]