harfler sözcüklere,
sözcükler kelimelere dönüşüyor
sen biraz bana
birazda mevsime benziyorsun ki
seninleyken zamanlar
aklını yitirmiş bir serçe telaşıyla
yüreğiyle akıp gidiyor

kalakalıyorum
kanıyorum
inanıyorum
bekliyorum
biliyor/um ki

bir bakıyorsun
en kötü zamanlardasın
ve kimse yok yanında
neye yarar bu kadar
sahibini arayan kelime
ve onca kalabalık
defterin sayfalarında
diye not alıyorsun
en ücra köşelerine aklının

bir defter kuytularına kaçıyor
bir kalem kırıp kendini
bırakıyor boşluğuna

s-onsuzluğun..

anlaşılmak büyülü bir kelime
ve vazgeçiyor
geriye alt dudağının
ıslak gölgesi kaldığında ki

sen uyanıyorsun
en karanlık keşifsiz yerlerine..

bazı kelimeleri
zincire vurduğumdan beri
hecelere bölünüp
kaçıyorlar parmak aralarımdan
çok mu mühim sanki
üstüne düşmeyince

gözbebeklerinin gölgesi..

şimdi bir kahve yapıp
yerleşmek istiyorum köşeme
kapatarak kapıları üzerime
en alıştığım yerlerine sığınmak

sığmak istiyorum..

uzak durarak
en çok da yüreğimden ki
mumlar yakıyorum
eridiklerin de
geriye kalanla yüzleşmek adına..


(...)