Hep izin mi verelim mi kapıyı çarpsın gitsin mi hep terk edenler
Bizim hislerimize duygumuza artık verilmesin mi değerler
İzin vere vere açıldı uçurumdan koskocaman bak aralar
Artık olmasın mı bu dünyada insanlar ağlayan değil gülenler
Neden arkasını düşünmez böylesine delice giden o terk edenler
Arkasında ne kalmış kim ölmüş bilmez mi ki gönül yaralanmış
Galiba geride kalanı şimdiye kadar hiç düşünen bir kul olmamış
Bundan olacak ki hiç terk edip gidende geriye dönen olmamış
Bence insan ölümle gitmeyi bir birine karıştırmış yanlış anlamış
Geri dönmeyen ölenlerdir terk eden insan yaşayan nasıl anlamış
Galiba yanlışlığı düzeltmek çok zor ki ölen gibi gelen olmamışlar
Lakin dönmek için yol varken neden yol yokmuş gibi kaybolmuşlar
Geride kalan ölürken hasretle ıstırapla neden koşan olmamışlar
Ayaklarımı kırılmış yollar mı yok olmuş da koşmamışlar?
Koşarken karşılarına Azrail çıktıysa diyecek söz yok anlarız
Ama çıkmamışsa Azrail’den kaçar gibi neden saklanırız
Bir özür dilemeyle yanan gönül’e neden su dökerek rahatlatmayız
Çok mu zor ben geldim pişmanım demek neden yakarız
Bizim sonumuzda aynı olacak biz bunu da anlamayız hep kaçarız
Geride kalan ne yapsın neye niçin hangi neden için ağlasın
Söyleyin yanan gönülde aşk sevgi adına ne kalır anlayan anlatsın
Anlatan yoksa anlatılmayanın peşinde koşanlar artık olmasın

Âşık Gülveren

[ italik ]