bir kaç adım ötemde ayrılık
hangi sokaktan çıksam varacağım yer belli
o yüzden sürüyorum adımlarımı sevgili
acı sonuna kadar yaşanmadan acıtmıyor çünkü.



kaldırımın dibine çöküyorum usulca
dudağımın kenarına yapışmış sigaramdan
derin bir nefes çekiyorum
gözlerimden süzülen arsız damlalar yanaklarımdan
kanalizasyona akıyor
pis diyorum içimden.



tek istediğim şiir yazmak
ancak böyle avutabiliyorum kör karanlığı
her dize aydınlığa götürüyormuş hissiyle cebelleşirken
kalemin sallapati tavırları
bir dansözün kalça sallamasıyla aynı
gülmek geliyor içimden
dünden kalma gergin dudaklarım kımıldamıyor.



alışkınım aslında yalnızlığa
ve tek başıma ağlamaya
imkansız hayallerimi hep böyle akşamlarda gömdüm
kelimelerin cinnet geçiren boynuna asılı ip gibi
kızıl bir iz bırakarak kayboldular
hep kaybolurlar zaten
sorgusuz sualsiz suçlu bulunurlar.



hatırlamazsın sevgili omzunun üzerinden attığın
ufak bir tebessümünü çalmıştım bir zamanlar
böyle korku dolu yalnızlığımla otururken
çıkarıp cebimden bakardım kimseye göstermeden
ısınırdım o anlarda
hırsızlığımın tek pişman olmadığım zamanlarıdır.



şimdi
karşıdan bakarken son kelimemin can çekişmelerine
ve kalemim titrerken parmaklarımın arasında
son şiirim diyorum kendimce
kaldırma yapışan kalçalarımdan çok
topuklu ayakkabılarımın hala ayağımı vurması
canımı acıtıyor
ağlamam bu yüzden.



Ayvazım DENİZ