annem deniz barındırırmış gözlerinde
[ italik ]o n s e k i z i n d e[ /italik ] öğrendim. öğretti
temmuz yüklenip giderken ömrümden


sonra bittiği yerden başladı her şey
suya yol oldu kalp kapağımın altındaki ark


baharlar yeşil kıldı
içeriyi
cennete çevirerek


onulmaz denilen yaramı onardı
[ italik ]y i r m i b e ş i n d e[ /italik ] imdadıma yetişen
bir kız çocuğunun kulağına okunan ezan sesi
üç kez adını nakşettim adımın ucuna
çiçeklendi dağlarımın etekleri


kelebek kanadına asılı
aşklar
uçuştu yanı başımdan


derler ki [ italik ]“sevmek ağır bir vebaldir”[ /italik ]
bu kadar hafife alınmamalı. ve de ucuza


büyümeyi erteleyen çocukluğuma
ekmek arası ihtimaller sığdırdım
gözlerinin kahvesinden
[ italik ]k ı r k ı m a [ /italik ] yaslanıp bir umut aşıladım
yeniden doğdum ufkuma vuran ışıkla
bedii duruşuna tutundum
temmuzun şahitliğinde


üzerimize yağan kuş sesleri arasında
aramıza bir şiirlik boşluk bıraktım
kendime yabancı bir ülke değildim artık
yokluğun tarafından darp edilen günleri
varlığına teslim ederken


içi [ italik ]“sen”[ /italik ] dolu bir cümleyi
ağzıma çerçevelettim


ne zaman söze başlasam/önce doğuşunu kutsuyor dilim






Cömert Yılmaz





(değerli yorumuyla şiire katkı sağlayan sinan kardeşime teşekkürlerimle)