Merdivenleri çıkarken en çok Tanrı gülüyordur insana. dedim.
Hem o biliyor;
ömrümün küpeştesinde küflü bir sallantı olduğunu. Aklımın bağcıklarını ellerimle çözdüğümü. Ve ağzının kapı eşiğinde kumdan heyulalar durduģunu.
Omzu geniş, sesi dar akşamlarda yiten nefesimizin depremini.
"Seni beni üflediği zaman yazmıştı :
bir gömlek ve düğmenin o hırçın hikâyesini.


1
Kalbimin tozunu almadan yola düştüğümde
a'yın tam ortasında
dansediyordu melekler.
Benim ayaklarımın altında ateş
onların üstünde
tülden tennure.



Dolana dolana indiler yüzüme.



2
Bir şey söylemedim yol boyunca
kalktım yaradanla konuştum
ki halâ eli avucumda değilken
ve tazeyken kelimelerim.
Harf
harf
sözü sağdı Allah
zamanın diri memelerinden
eski bir tarihe.



Susa susa ben oldum.




3
İki nefes arasına sıkışmış
mevsim artığı gibiydi tarih.
Dilimin pasında
dilinin külü.
Üç ölü yüzünde gördüm ikimizi
üç vaktin o sisli imgesinde.



Sen, ben ve hiç...



Rüzgàr//