[ italik ][ikiyanayasla]



karanlığın kalleşliğine küstüler
düştüler yiğitçe dövüşenler
yürüdü dürüstler
yürüdü iyiler
yürüdü
mutsuz bir halk adına isyan edenler

can çekişen yüreklerde duygular hasta
gökyüzünde iyiliğin melekleri de yasta
pas tutar mı çelik, bıçak kınında susta
ama bu sınanan sabrın acemiliğidir usta

ve biliyoruz ki
bu ölümcül mücadele
iyinin ve kötünün habercisidir
bu amansız savaşın acısı tarih kadar eskidir

sustu iyiliğin yalın sesi
ve kudurdu kötülüğün nefesi
kan dolarken bülbülün altın kafesi
esip durdu hainliğin çıldırayaz efesi

bu kötülük bu çılgınlık kasırgası
kol geziyor her yerde
ey Allah
can verdiğin
iyi olan her şeyi eziyordu
beslediği karanlığın içinde
şafağa durmayan gecelerde
zafer çığlıkları atılan nağarasında
öldürülen mavi gözlü bir devin
leşine üşüşen akbabalardı kendi mağarasında

ama mavi diyordu bir çocuk -illa mavi-

ve zaman
nehirlerin türküsü gibi akıyor
umut yıldızlar kadar parlak bakıyor
gökyüzüne yol çizerek geliyor yeni kuşak
daha demincek
yeni doğan bir bebeğin çığlıkları karanlığı yırtıyor

ve biliyoruz ki
gelişimiz iyiliğin kazandığı yerlerden
ve güzel çocukların
güneşli ellerinden tutarak
anneler öpecek tertemiz yüreciğinden

umudu çiçeklensin diye yeniden...