Hangi can tatmadı ki ölümü,
Yapar durur insanlar, zulümü,
Kalır mı sanki bu yapılanlar,
Kulun hakkı, kalleşlik, talanlar.

Ölümden bahsederiz bir iki,
Dünya hayatı imtihan, bil ki,
El avuca sığmaz iken bile,
Gelir ecel, ölüm yapmaz hile.

Bürünürüm böylece ben derde,
Ölüm vardır mutlaka kaderde,
Ne yapsan, nere gitsen akibet,
Sonucun göçmektir, gelir hicret.

Aslında ölüm düğün gecesi,
Dosta kavuşmak ister nicesi,
Mevlana, Yunus'ta, ölüm başka,
Canı gönülden, gelirler aşka.

Nefsi bil, bak herşey ayan olur,
Adım sağlam, dünya yalan olur.
Kurulur erenlerin sofrası,
Cennet ile sürülür sefası.

Sen "sa'ye sarıl hikmete ram ol,"
Aşk aralanır, sevgi ile dol,
O Rahmândır utandırmaz seni,
Tefekkür et, dünyadan geçeni.

Dosta kavuşmak ister Mevlana,
Ölümler güzeldir, ondan yana,
Mevlana bu, vuslat... Yolu tektir,
Ölüme, hazır olmak gerektir.

İrfan der ki çok zikreyle onu,
Dersin Allah olsun, ölüm konu,
Hiç ile viran eyle gönlünü,
Fıtrat budur, kaybetme özünü.

İrfan Yıldırım Çevik