28.1.2018 20:57:30
yıkadım...sardım..yolladım huzura...sevdiğinden korkmazmış insan
Kurumuş toprak misali nefeste ki o son an
Ruh bedenden ayrılır cismidir geriye kalan
İki kemik birkaç da çürümüş kas
Vucut mu dediniz ? sanki bildiğin kalas
Buz gibi bir beden yıkanır huzura çıkar
Solmuş bir tülbent çeneyi çevreler sıkar
Sıralı ölüm derlerdi bu acının adına
Lakin ben alışamadım dilde buruk tadına
Hüzün rüzgarı sardı yeri göğü her yeri
Ne can kaldı ne renk görünen sadece deri
Bağır çağır suskunluğa bürünüyordu zaman
Yer kayar ayağımdan tutun beni el aman
Kalem kağıta sığmaz sanki hiç bir kelime
Bir kefen verilir ki al sar diye elime
Kan donar nefes durur işte o büyük an
Yaz sıcağında da bil ki üşürmüş insan..
Selma Çanakçıoğlu 27 Haziran
