Bu şiiri yazarken
Gözlerim süzgün, şafak söküyor
Dalgın bakışlarımda kayboluyor berceste
Baştanbaşa şiir oluyorum
Tamamlanmadan…
Bu resmi çizerken
Ellerim küskün, renkler sönüyor
Kırgın dokunuşlarımda şekilleniyor çizmece
Sessizce soluyorum
Boyanmadan…
Bu şarkıyı dinlerken
Hislerim bezgin, notalar bitiyor
Baskın susmalarda ölüyor eğlence
Aniden son buluyorum
Başlamadan…
Bu kenti gezerken
Dizlerim yorgun, gölgeler sekiyor
Bitkin adımlarımda çoğalıyor söylence
Karanlık sokaklarda kayboluyorum
Dolanmadan…
Bu adı söylerken
Dillerim tutkun, gizler susuyor
Dalgın bilincimde tıkanıyor bilmece
Hep seni buluyorum
Sorulmadan…
Bu aşkı yaşarken
Güllerim solgun, duygular kaçıyor
Çılgın arzularımda tutuşuyor gece
Usulca kül oluyorum
Yanmadan…
Bu ömrü geçerken
Yıllarım suskun, heyecanlar batıyor
Ölgün yüreğimde kanıyor o iki hece
Yavaş yavaş yok oluyorum
Yaşanmadan…
Necdet Arslan

(Her anlamda paha biçilmez çok özel ve o denli değerli saygıdeğer Necdet Arslan Hocam.
Şöyle düşündüm de yıllar geçmiş sizinle tanışmamızın üstünden. Ne mutlu ki hala o güzel dostluğumuz sürüyor ve hala yollarımız kesişiyor insani amaç ideal ve çabaların köşe başlarında.
Kaç kişi kaldık birbirini anlayan. Kaç kişi kaldık aynı şiirin dizelerinde selamlaşan ve kaç kişi kaldık aynı güzellikte seven ve sevmeyi bilen..
İçten sevgi ve saygılarımla.)