hayat diyorum
özür diler bazen
yanlışlıkla yaptığı bir iyiliği
geri alırken

göğe saldığımız bütün uçurtmalar
kendi ipiyle boğuldu
çocuktuk
bilmezdik ölümü
oysa maviye gömülürdü
ölü uçurtmalar

yarınların hep daha güzel olacağını sayıklardı büyükler
kocaman adamların kocaman ağızlarında söylediği koskocaman yalanlar
yılan hikayesine dönüyordu büyüdüğümüzde

büyük adam olmanın ne kadar mühim olduğunu
takım elbisesiyle masa başı iş yapan
bugün git yarın gel kısmını makaslayarak
öve öve anlatamazdı babam

çocuktuk
henüz büyümediğimiz zamanlardı
takım elbiseli adamlar çok sıkıcıydı
babam
üstü kapalı at yarışı oynuyordu
sınıfımdaki beygirlerle
ve kulvarı geçebilmem için
üstüne düşen görevi fazlasıyla yapar gibiydi

oysa ben en çok
şirinlerin yaşadığı ormanda
mantardan bir ev hayal edip
şirineyle kelebek kovalamak istiyordum

büyüdük
ve öğrendik sonunda
hiç bir bulutun yas tuttuğu için ağlamadığını
ve şirinler denilen o şirin şeylerin
yarınların güzel olacağı yalanından farkı olmadığını

hayat mı
masal olamayacak kadar gerçek
gerçekler kadar acı

ama hep rolünü iyi yapan
uslanmaz bir yalancı..