Ufuk çizgisini yitirmiş
Gökyüzünün iniltisi
yüreğimde
bir mevsimin hüznünde
telaşla göç ediyor yıldızlarla
Düş kırıklığını yaşıyor gece
Sökün edip aktıkça anılar
Gamın çöreklenmesinde
Bitimsiz acılar ısıtılır
Yeniden ve yeniden, tükenmeden
üzülürüm. Özlerim.
Düşündükçe yorulurum.
Vazgeçerim, Vazgeçmek,
kendimden vazgeçmek gibidir
Ağır geliyor kimsesizliğe.


Koşuyorum sana dağ, dağ
Özlüyorum seni masmavi
Deniz,Deniz
Özlenensin şimdi
kalbimin gizli yarası
Yürek boşluğunda bir of kadar suskun
Ah olsam`da
Of olsam`da
hep susuyorum
Suç gibi koynumda taşıdığım hasretine.


zemheri vakti
Her gün yeniden tütüyor
zulasında yar özlemi olanın...
Unut diyorlar şimdi… Unut… Her şeyi unut…
Bunca haksızlığı yok sayabilir mi,
silebilir mi insan, unutabilir mi?
“Hangi dalga silebilir beni senden
Hangi kasırga koparabilir“


anılar;
yatağı değişmeyen,
değişmeyecek olan dicle gibi
yüreğimin derinliklerinde akıp duruyor
Hani;
sitemli bir sevda sürersin ya namluya
kınından çekilmiş sabırla kuşanırken hayatı
ansızın yenilirsin kibirli bir öfkeye
işte öyle birşey.


Heybesi delik bir şairim
yaşamım akılalmaz bir savaş
bazen
sitemli bir sevda olur sürülürüm namluya
ama yargıcıyım umudun
hükmüm senin elinde
Bu diyar
ağıtlar yurdu
bundan bahar çiçeklerinin güneşe küskünlüğü
Nuhtan sonra tufan yok dediler
bilselerdi şuramda kaç kıta yok olduğunu..


İçimdeki yokluğuna türküler yaktım
telli duvaktı umutlar verdim toprağa
ecelin nişangahındayım
ama
demiştin ya
dağlara nergiste yaraşır.
Herkes herkesten daha çok kimsesiz
Ağır bir sevdanın enkazı
birde aşığa aşık bir düş kanadı
Kederiyle acısıyla kalakalıyor öylece...
Koparılmaz,
kaç asıra sığdıramadım gõzlerindeki esareti
bir seni bilmişim
birde sensizliği..
Umut;
ruhun en güzel türküsü
mavinin sonu gelmeyen şiiri
acının terbiyecisi dir...A.A