Hiç anlamadığım
Bir dili konuşuyor aynalar
Yüzümü taşıyorum yıllar sonrasına
Kalbimde kocaman bir bavulla
İçinde yalnızlık kokan duvarlarımdan geçiyorum
Kaç şehri öldürdüm biliyor musun
Denizinde kızıl ırmakları olan
Hepsi sen olmadığından...

Bu aralar şairleştim iyice
Ve her aradığımda kendimi
Bir şiirin içinde olmayışları mı ezberliyorum
Çocukluğumun küskün bakışlarında
Kederli bir yüz gezdiriyorum
Sonrasında bir çingenenin
bedeninde çınlıyor sessiz gidişlerim
Ben ben değilim artık
Ve kuru bir yalnızlığı ısırıyorum
Kolumda izi kalana kadar gidişinin
Konuşurken dahi
Ne çok susuyorum aslında
Dilimin ucunda delik teşik sitemleri emziriyorum
Köğsümden süt kokusu gidene kadar...

Ben yoklugunun
ertesi yalnızlığından kalkıyorum aslında
başka bir sabaha
Ve kim bilir
Kaç mısrayı düşürüyorum kanatlarımdan
Unutmanın en ağır tarafına yeniliyor kalbim
Susmalarım ayrılığa dahil değil
şiirlerimde anlattım
Ve sövdüm bütün yanlızlık kokan papatyaları
Beyazda masum değil artık
Her şey gibi..

Hani
Gidenler dönmez
Dönsede eskisi gibi olmaz demişti ya şairin biri
Söyleyin şimdi o şaire
Bulsun beni
Sonrada unutsun...

Özge Özgen