Hîra
.
Yureğimiz ki
Hîrasıdır içimizin
Uzun uzun susakalıp
Ciltlerce konuştuğumuz
Bir labirent dolusu sûal
Mimarıda kendimiz
Yerle bir edenide
Kaldı ki ördüğümüz bunca duvarlar
Nefis putlarıyla dolu
Aksi suretimizde parlayan
Bir ömür yapageldiğimizi
Bir çırpıda yok eden
Gülerken dışımız
Kan revân içimiz
Asımın nesliyiz gûya
Arafın sahibi
Büyük anne görmüş
Dede dinlemiş
Sabır taşlarına başımızı dayayıp
Masal bile dinlemişliğimiz varken
Aslolanı bırakıp
Surete aldanan
Dünyanın yaldızlı yanına kanan
Tatmadan ağzımız sulanıp
Tadınca ardımıza bakmadan kaçan
Ne oralı olabilen nede burada kalabilen
Öylece kalakalan
Olmamış koruk ekşiliğinde tatlanıp
İlk hamlede boğaza duran
Hiç yere kendisini yoran
Hepe ulaşmak için
Eldekini avuçtakini kaybeden
Asımın torunu
Arafın nesliyiz
Bakmayın suratımıza
Nur değil makyajdır parlayan
Tâ kalpten paslıyız
Ondandır ki
Ne kadar gülsek bile
Tâ yürekten yaslıyız
:
Yunus Beypınar