KAN, CAN VE DÜNYA
Bir gökyüzü vardır birde yeryüzü.
Arada dolaşan kimlerdir kimler.
Ayyaş Bekri olmuş şarap niyazı.
Üstünde gezilsin ezilsin çimler.

Hakim kalem kırar idam verince.
Anlamıyor sanık düşmüş sevince.
Ölüme hak diyor belki kendince.
Mezar gündüzü de bir gece eyler.

Ressam fırçasını kırmışsa eğer.
Tablosudur ona en büyük değer.
Boyalara aşık olmuşmuş meğer.
Sevda şarkısını renklere söyler.

Bu mutlu hayattır yaşanılası.
Gayrısına zordur alışılması.
Dert verir kötüye bulaşılması.
Dostlar ceminde de çalınsın neyler.

Kum zerrecikleri uçuşa dursun.
Rüzgarsız ortama gelsin buyursun.
Niyeti ne ise hemen duyursun.
Ses versin rüzgara içilsin meyler.

Bakıyorsun kimse insan olmamış.
Aramışsa bile yol bulamamış.
Kadınlara sevgi saygı kalmamış.
Değer eder olmuş lüzumsuz şeyler.

Zayi Ozan diyor, aşksız mı dünya.
Ömür gelmiş geçer meşksiz mi dünya.
Herkes bir antika eskiz mi dünya.
Yaşama en değer yer imiş köyler.

ZAYİ OZAN – İlhan ATEŞ
Ankara, 17 Mart 2017 Cuma