Otuz sekiz metrekare, balkonsuz ama pencerelidir
Oyuncak, karton evlere benzer
Sıcacıktır her daim benim evim
İşte cevabımdı bu benim
Büyükşehire ilk geldiğimde
Nerede ve nasıl yaşadığımı soranlara
Yalanım yok...
Otuz sekiz metrekareydi ama olsun
Mutluydum ben, huzurluydum
Kendimle dertleşir, kendimle kavga ederdim,
Kendimle ağlar, kendimle gülerdim
Kendim söyler, kendim dinlerdim
Zaman olgunlaşınca bende değiştim
Yalnızlık artık paylaşılmalıydı
Ne kadar da saçma bir karardı
Yalnızlığımı, acımı,
Sevgimi, yüreğimi,
Kendimi, beni yani bir beni paylaşmıştım
Diğer yarım olduğunu zannettiğim,
başka biri ile...
'Kişinin diğer yarısı' sözünüde hep mansız bulmuşumdur

”Evlilik iki kişilik yalnızlıktır” der, Özdemir Asaf
Sözleri doğrular gibiydi sanki zaman
Kocaman bir evde
İki kişilik yalnızlığı paylaşırken seninle ben
Benimle miydin acaba sen?

Dört duvarlı bir karton kutuda yaşarken
Yalnızdım evet yalnız olabilirim ben ama yinede
Kalabalık olduğum zamanlarım oldu çok kendimle
Yalnızlık Allah’a mahsusmuş, öyle diyorlar
O zaman iki kişilik bir yalnızlıkta olmak
neden bu kadar acıydı?
Yalnızlık Allah’a mahsussa,
Kula ne kaldı?
Kulların yalnız yaşaması yasak mı?

[ italik ]