önce; martıların sesleri sustu
sonra; dipsiz siyah bir çukur oluştu
şehrin orta yerinde


okyanus um kayboldu birden bire
gri binalar yükseldi; mercan resiflerinin üstüne
susuz kalmış, rengarenk balıklar çırpınmaya başladı sokaklarda
paslı, batık gemi iskeletleri
caddelerde


onca tuzlu suyu içen kim?
kim söndürdü deniz fenerlerinin ışığını?
şehrin o mavi çivit rengini; kim çaldı kim?
bir kaşık suda fırtınalar patlıyor
siyahlar giyinmiş herkes
ölen kim?

okyanusum u kaybettim anlasanıza
dönüp dolaşıp, o karanlık çukurda buluyorum kendimi
burnuma bayat balık kokuları geliyor
bir adım atsam düşeceğim
pusulamı kim kırdı?
sandalım su alıyor

en son hatırladığım;
suskun duk…
toparlanmaya çalıştıkça dibe vuruyorduk
bir doğum değil; bir ölüm çırpınıyordu avuçlarımızda
küçücük bir gülücük yetecekti, yeni baştan başlamaya
biz; tebessümü bile kurşuna diziyor duk

okyanusum u kaybettim diyorum size
ölesiye korkuyorum artık hayattan ve aşktan
kime adres sorsam; herkes kendi içinde kayıp
herkes kendi akvaryumunda balık
herkes kendi zindanında hapis

peki… kim suçlu
kim masum
kim polis