Eleştiri tutkunuyum. Eleştirisiz bir demokrasinin mümkün olmayacağına nasıl inanıyorsam, eleştirisiz bir şiirin, onun ötesinde eleştirisiz bir aşk'ın da mümkün olmayacağına inanıyorum.

Şiirin temelinde felsefi bir sorunsal (bir varoluş problemi) kendini estetik bir zeminde mutlaka hissettirmelidir. Ne yazık ki, günümüz şiiri ve şiirsel anlayışı, bu temelden büyük ölçüde yoksundur. İnsanlar, şair olmak için "ham duygulu" olmayı yeterli görüyorlar; sapına kadar yanlış! Şiir, duyguyla değil, duygunun ileri bir evresi olan "duyarlık"la yazılır. Duyarlıksa: bitimsiz bir emek, dinamik bir birikim, genişledikçe genişleyen bir kültür, değişimci metafizikle sarmalanmış bir öngörü, derinlemesine bir gözlem ve deneyimleme yeteneği gerektirir. Özellikle sanal ortamda yayımlayan kişilerin yüzde doksandokuzunda bunların hiçbiri yok. Boşu boşuna kalabalık ediyorlar ve şiir iklimini zehirlemekten başka hiçbir şey yapmıyorlar. Bırakın felsefe bilincini, anadillerini bilmiyorlar daha; güzelim Türkçemizi de mahvediyorlar.

O yüzden de, bence, bilhassa sanal edebiyat sitelerinde, şiire değil, eleştiriye ve nesnel (dobra dobra) eleştirmenlere çok gereksinim var.

Eleştiri yoksa, insan yok çünkü; şiir nasıl olsun!

Haksızsam, haksızsın deyin; ama tezinizi de ileri sürerek söyleyin bunu. Laf ebeliklerinden bıktım artık.