Evet, belki de ölmeliydi adam...

Affedilesi bir yanı yokmuşçasına yıllardır ayağına prangalar takılmış bir köleyi sezdiriyordu duruşu, bir insana bir ölüm yeterdi ama bu adam defalarca ölmüştü sanki... Bir türlü ölemiyordu, düşlerinin kıblesi geçmişini tavaf ediyordu her defasında...

İhramını cümlelerle giydi adam, dilini duaya vuracakken iç seslerinden biri dur dedi yine ve kala kaldı öylece... İçinin yangınları kül ederken pay edemediği yarınlarını hep kendi içine acıdı yine... Ölse ölse bedeniydi gömülecek, biliyordu iç kanamalı bir savaştan da çıksa ruhunu hep yanında götürecek!

Duruşuna bakılırsa adamın, hayatın son çizgisini andırıyor, ama yüzü ele veriyor toyluğunu... Dilinden tek bir sözcük çıkmıyor, hani kendi kendine de konuşmuyor, sanki darağacına sallandırmış tüm sözcüklerini de söyleyecek tek bir şeyi kalmamış...

İpini çekiyor içindeki sevda, cümlelerin ardına saklanan gözyaşları yanak çukurlarında yerini alıyor yine, ağla ağla bitmiyor adam öldükçe tükenmediği gibi...

Arada dalıp dalıp gidiyor adam üzerine fazlaca büyük gelen hayatın içine... Gözyaşlarının ele vermesini istememesinden olsa gerek çok değil sanki bir kere ağlasa düşüverecek olduğu yere ama en sessiz haliyle ölmek istiyor belki de...

Erkekler ağlamaz cümlesini çıkartıyor lügatinden yine, bir kadına benzemek istiyor içi belki de... Hüzün en çok gözbebeklerine yakışıyor, yenilgi yenilgi büyüyen bir yokluk var içinde... Ne yapsa kalabalıklaştıramıyor yalnızlığını, içine kimi alsa harp çıkıyor yüreğinde...

Her sessizliğinde bir mezar daha kazıyor yüreğinin bir köşesine ve öl öl bitmeyen bir kendisi daha giriyor o mezara... Kaç ölüme daha yeri var içinin bilinmez ama boğazını yırtarcasına susmuşluğu acı veriyor gibi geliyor adama...

Kan kusuyor artık bu sevda, iç cepherinde ki yarıklar büyüdükçe büyüyor adeta ve susuyor dil boyu iç çekişmelerine aldırmadan yürüyor, konuşsa bitecek bu savaş belki ama adam hep susmak istiyor...
YitikHatıra-RecepGüneş