Terk eden her zaman pişman olur
Ama senden geçen kendini inkar etmiş olur
Aşka sevgiye güzelliğe hatta aldığı nefese ihanet etmiş olur
Çünkü sen aşksın sevene
Sevgisin bilene
Cennetsin görene
Akılsın düşünene
Hayatsın güzelliksin yağmursun gökkuşağısın cennetsin sen
Yani seni anlatmaya dildeki kelimeler yetmez
Seni bilmek aslında insan olmanın erdemine ulaşmaktır
Bu yüzden hep gülümse
Gülümseki güller kıskansın güzelliğini
Ay yüzüne
Güneş gözlerine zavallı olsun
Sen yeterki hep gülümse

Bulut âşıktı toprağa. İmkânsız bir aşktı onun ki. Çünkü bulut gökyüzüne toprak yeryüzüne aitti. Kavuşmaları kıyamet olurdu. Ne vazgeçebiliyor nede ulaşabiliyordu. Gece gündüz etrafında dolaştı toprağın. Her geçen gün daha da büyüyordu sevdası. İmkânsızlık büyüdükçe isteği de büyüyordu. Vazgeçmek mümkün olmayacaktı. Aşk uçurumundan atlamıştı bir kere. Ne yere çakılıyor, nede geri çekilebiliyordu. Toprak onun için bir tutkuydu artık. Ulaşılamaz vazgeçilemez... Yeryüzünde birçok aşka şahit olmuştu bulut... Yarını olmayan hevesler, imkânsız aşklar, iki ayrı mekân da birbirleri için atan ama hiç bir araya gelemeyen kalpler gördü. Ve ümitsizlik büyüdü içinde, ur oldu. Sonra kolayca birbirlerine aşklarını itiraf eden tahammülsüz aşkları gördü. Hallerine acıdı... Bu kadar basit mi yaşanırdı aşk? Bu kadar kolay mıydı karşılık bulmak. Acı çekmeden olmuyor muydu hiç... Leyla ile Mecnun’un, Kerem ile Aslı'nın aşklarına da şahit olmuştu. Onlar az mı acı çekmişlerdi? Bir de öyle aşklar gördü ki onlar, sevdiklerini hiç görmemişler. Onlar kendilerini unutmuşlar ve sevgilide kaybolmuşlar. Akılla, fikirle, zikirle, gönülle sevgiliye bağlanmış ve benliklerinden vazgeçmişler. Yaşamlarının tek sebebi sevgiliye kavuşmak olan bu âşıklar aşkın fedakârlık olduğunu öğrettiler buluta... İlahi aşktı onların ki... En zor ulaşılandı... Bulut anladığı bu aşkı toprağa söylemeliydi. Çünkü aşk maşuka söylenmezse öldürürdü. Artık içine sığmayan aşkını itiraf edecekti toprağa. Bin bir şekil çizdi gökyüzüne. Kapkara oldu, bembeyaz oldu. Ama anlatamadı toprağa aşkını. Belki de nazlı toprak anlamıyordu. Bulut öyle çaresizleşti ki, kendini tuttu. Doldu, doldu... Ve sonunda yağmur olup yağdı yeryüzüne ve uğraşıp da anlatamadığı aşkını, toprağı delercesine itiraf etti. Toprak nihayet bu aşkı anlamıştı. Ama ne fayda... Artık bulut yoktu. O,toprakta kaybolmuştu. Aşk maşukta kaybolmakmış meğer. Tıpkı ilahi aşkta olduğu gibi. O günden sonra, kara toprak bulut sayesinde kırmızı güller hediye etti, tahammülsüz aşklara. Toprağın verdiği her çiçekte bir aşk, itiraf gizli oldu artık

hani diyor du ya
şair
güçlü kadın madın hikaye
azizim
her kadın aglar
kimi yağmurda saklıyarak
kimi içike içike
kimide
maskeler altında gülümseyerek
ama her kadın ağlar