Gecenin bir yarısı ağladı Kezban. Kusmak istiyordu ama midesinden, içinde hiçbir şey olmadığına dair sesler geliyordu. İçinde bir sürü hayvan beslediğini fark etti midesini ovuştururken. Gelen seslere bakılırsa şehla bakışlı, şirin, yeşil bir kurbağaydı şimdi içindeki ama mütemadiyen de zehirli bir yılandı. Evet, içinde bir yılan besliyordu ve bu yılanı en kötü zamanlarında beyninin içine salıyordu. Zehrini akıtsın daha çok acıtsın istiyordu. Belki daha çok ve başka başka acılar çekerse, kötü fikirlerin girdabından varlığını çekip alacak; manevi acısı maddi acılarla yer değiştirirse azıcık rahatlayacak; uzun süren hastalığının acılarıyla pişip olgunlaşmış, yazgısını kabullenmekten başka çaresi olmadığını nice sıkıntılardan sonra anlamış, en sonunda bu kabullenmişliğin ağırlığında huzuru yakalamış zavallı bir hasta gibi nekâhet dönemini mağrur bir sabırla karşılayıp kucaklayacaktı. Ama öyle olmadı…