Küçüklüğümü özledim. Eskiden annem bana kıyafet alıp yatağımın üstüne koyardı, sürpriz yapardı. En sevdiğim kıyafet olurdu, aylarca hatta 2-3 sene giydiğim kıyafet. Şimdi benim aldığımı annem beğenmiyor, annemin beğendiğini ben almıyorum. Her oyuncakçının önünden geçtiğimizde oyuncak aldırmak için yalvarırdım. Evde porselen takımımı ararsın, bez, et bebek mi ararsın, logolar mı ararsın ? Her şey bulunurdu. Oysa şimdi o oyuncaklarım bir hiç oldu gözümde. Sanal alem bağımlısı oldum. Arada oyuncaklarımı çıkartıp bakıyorum. Hüzünleniyorum. Param olmadığı için annemin ya da babamın doğum gününde, bir kağıda duygularımı yazıp yataklarının üstüne koyardım. Sevinsinler diye kağıda parfüm de sıkardım, sonra saç kurutma makinesiyle kuruturdum. Bazen gülerler, bazen ağlarlardı o mektubumu okuduklarında. Ben ise utanırdım. O gün bugündür duygularımı yazıya döküyorum. Kimseye neler yaşadığımı, neler gördüğümü anlatmıyorum. Direk kağıda, defterime, günlüğüme. Şimdi en iyi arkadaşlarımdan bir tanesidir mesela. Çünkü ne hata yaparsan yap o iki yüzlü arkadaşların gibi seni bırakıp gitmez. Çünkü ne yaşarsan yaşa gidip herkese anlatmaz o arkadaşların gibi. Arkadaş mı dedim ? Pardon. Dostum iken düşman olan insanlar.