Ne tuhaf değil mi? Alışkanlıklarımız bizi öylesine yönetmeye başlıyor ki, bir an durup neye ihtiyaç duyduğumuzu düşünmeden yaşayıp gidiyoruz. Küçük sevinçler icat etmeden, aşırı ciddi kimliklerle yaşıyoruz. Gereksiz yere abarttığımız sorunlarımızla boğuşuyoruz... Sevdiklerimizden bir şeyler İstemeyi "ar" saymaya başlıyoruz sonra karşılığını alamıyor olmaktan usandığımız için. "Neden" diye sormamayı öğreniyoruz zamanla... Aldığımız cevaplar dürüst cevaplar olmadığı için. Ve elbette unutuyoruz... "sana ihtiyacım var" demeyi unutuyoruz. "seni özledim” demeyi, "seni seviyorum" demeyi unutuyoruz... İnsanın en iyi bildiği şeyleri sevdiklerinden duymaktan ne kadar mutlu olduğunu da unutuyoruz. Bildiğin şeyleri duymanın aslında bize ne kadar iyi geldiği en önce unuttuklarımızdan hatta... Ben hatırlamaya başladım unuttuklarımı... Ve tanıdığım herkese hatırlatıyorum artık.. Artık biliyorum ki; hayat her şeye rağmen içinde biz olduğumuz için güzel ve anlamlı... Kim, ne derse desin!.. Kendimi seviyorum ben... Yaşamayı seviyorum. Sabah uyanmayı, gece uyumayı, gündüz deli gibi çalışmayı seviyorum. Yürümeyi, okumayı, yeni şeyler öğrenmeyi seviyorum. Yemek yapmayı, doya doya yemek yemeyi seviyorum. Konuşmayı, sohbet etmeyi,yazı yazmayı seviyorum. Orhan Veli'nin Özdemir Asaf’ın şiirlerini seviyorum. Ağız dolusu kahkaha atmayı seviyorum. Ben kendimi seviyorum.. Peki ya siz?
ALINTIDIR..