Bir gün birini öyle seversin ki, diğer yarın olmuştur senin.. Öyle bir sever güvenirsin ki ona, hayatta kalsın diye o, canını verirsin...
Ve bir gün öyle bir gider ki, ve sen öyle bir yarım kalırsın ki, yarım kalanları düşünmezsin kendinde, giden yarın seni zaten bir ceset olarak bırakıp gitmiştir. Onu öptüğün her an, o esnada ondan aldığın nefestir aslında seni yaşatan, anlarsın... Öyle bir gider ki ardına bile bakmadan, zaten nefes almayan kalbi olmayan ve yarım kalan bir bedende, kalan canın da çıkmasını istersin ama bir türlü yapamazsın...
Her zaman acizlik değildir ölümü düşünmek, çoğu zaman olsa da her zaman değildir.. Yaşamadan anlaşılması imkansız... Ne zaman ayağa kalkacağın ne kadar bağlandığınla orantılıdır, kalkamazsın...
(O giden var ya, öyle özlenir ki, bir bilse, yokluğundan utanır...)
Ne acı değil mi, hatırlamak için bir hafızamız varken, unutmak için hiçbirşeyimizin olmaması... Artık ondan sonra kalan hayat tamamıyla teferruattır..
Saygılarımla...

Ertan Bey Sanırım Aşk Size Ağır Gelmiş ve Sanırım Kendii Dünyanızda Hayal İçinde Yaşamaya İtmiş.

Hayatta aşktan çok daha önemli birşeyler mutlaka var sizin hayatınızda önemli başka birşeyler yokmu ki bu kadar ölmekten kolay bahsediyorsunuz. Üstelik ölümü düşünmek acizliktir