Asla sevmediğim birine ‘ seni seviyorum ’ demedim. Ya da asla birini severken karşılığını beklemedim. Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim. Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim. Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım. Ama ‘ hata insana mahsustur ’ dedim. Affettim, af diledim. Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belki de içten içe sinsice güldüler. Ama asıl unuttukları şuydu ; ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar. 1 insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için, kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için. Oysa ben hiç insan kaybetmedim. Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim, o kadar. Ben yaşadıklarımın hiçbirini unutmam. Ama evet, yeri gelir susarım. Canımı çok yakan şeyler olur ama yinede susarım, tükenirim. Buna izin de veririm aslında. Salaklığımdan mı? - Hayır ! Ben kimseye '' git '' de demem, diyemem. O kişi vazgeçilmez olduğundan mı? - Hayır. Ona o kadar şeye rağmen, o kadar değer veririm ki, her gün yaptıklarına utansın diye. Ama bir gün öyle bir giderim ki ; Kaybedeceğim hiçbir şey olmaz !



İçe kapanık değilim ama gerekmezse konusmam, kinci degilim ama unutmam.. Şefkat, gösteririm ama şımartmam.. Şüpheciyim ama kuruntu yapmam.. Kendimle çelisebilirim ama kafama takmam.. Dalga geçerim ama asla kırmam.. !

Başka Ne Diyebilirler ki ?