Ne zaman sevdimse ben, rutubete duran kalbimin duvarlarında sızıntı, beynimi kemiren efkarımda kesif bir kıyamet provası… Haniyse kar yağmayacak dağlarıma, yarılacak ortadan.

Gözlerimi saçının teline düşürdüğüm gün, mübalağa bıraktı er meydanını. Gülbanklar değil, ümitsizliğimin salasıdır bu okunan. Gitgide kararan yalnızlığıma sor uykunun ülkemden hicretini.

Mef’uller hep bir ağızdan haykırdı beriden: “ona..ona..ona..”. Fiili yola koştum telaşla. Yoruldu ve sustu.
İsminin yerine koyduğum zamirler, müsteara bile dönüşememişken yenildim mecaza.
Ay dedimse sen, ceylan dedimse gözlerinin karası. Deniz dediysem ayrılığın tam ortası..
Yetmezmiş gibi üstüme geldi hatasız teşbihler. “Sen gibi..” oldu her şey. Nefes almak gibi oldu seni düşünmek
Sıtma tuttu ruhumu.
Hayalinin ateşi çıktı ve titredi işaret sıfatları. “O kız” dedi öteden biri. Mef’uller hep bir ağızdan haykırdı beriden: “ona..ona..ona..”. Fiili yola koştum telaşla. Yoruldu ve sustu..........