Ben böyleyim.Mutlu etmiyor beni cırcır böceklerinin gürültüsü, kuşların bir o yana bir bu yana uçuşup durması, güneşin doğması ve günün sil baştan başlaması.Suçlayabilir misiniz beni ? Hoşlanmıyorum işte.Çok boş geliyor.Uyan, hayatta kal, uyu.İstemediğim şeyler yapıyorum, mesela okula gidiyorum.Bu bir anlık içimde alevlenen bir isyan ateşi değil.Üstünde düşünülmüş bir karar, fikir.Logaritmalar, dik üçgenler, alkanlar, şiirler bana göre değil, beni anlatmıyor, beni anlamıyor.Okulu sevmediğim gibi, insanları da sevmiyorum.Gerçekten, denedim.Olmuyor, başaramadım.O yana bu yana koşuşturan, sürekli bir şeyleri isteyen, tatmin olmaz egolu, iki yüzlü insanlar bana hiçte samimi gelmiyor.Okuldaki dedikoducu kızlar neden milletin ne yaptığını konuşmaktan hoşlanır, anlamıyorum.Yoo, hayır onlarıda suçlamıyor.Onlar, mutlular.Mutsuz olan benim.Kaçıp gitmek istiyorum.Böyle fotoğraf makinemi ve çantamı alıp çıkmak... Ne biliyim küçükten başlarım, önce Manisa'ya giderim.İzmirin komşusu çok da sürmüyor zaten.Daha önce gitmiştim, az çok kestiririm.Belki ordan bir Denizli'ye geçerim ? Yok.Yok, hayır yapamam.İşte sorunum da bu, ne içinde yaşadığım hayattan hoşlanıyorum ne de kaçıp gitmeye cesaret ediyorum.Ben, sonsuza dek bu ikisi arasında kalmış "Gülen Yüzün Aynadaki Somurtkan Yansıması" olacağım.Bölmeyin beni, meşgulüm, mutsuz olmakla..