İçinde dörtnala koşan atların ayak sesleridir şiir.
Hep bir kement atımı mesafede koşmaktadır atlar ve attığın
her kement, kalemin ucundan sayfana şiir olarak akar.
Gökyüzünden inen rahmetin toprağın altına süzülerek,
temizlenerek ve içerisine faydalı minareller katarak birikmesi
ve aniden toprağın üzerine çıkması gibidir şiir.
Kıvrım kıvrım akarak, inişleri, çıkışları, engelleri aşarak,
bir meydan çeşmesine ulaşmasıdır.
Testileri şekline bakmaksızın doldurmasıdır.
Ve bir an gelir, kement atın boynuna geçer.
Atlar durur, sessizlik olur. Osho’nun dediği gibi;
’Gerçek şiir doğar ve şair ölür.’
Gerçek şiir hayatın ta kendisidir oysa…
Testiler dolmaya devam eder, hiç kesilmez.
Kaynak yolunu bulmuştur bir kere.
Çeşme isimsizdir, isim arayışı da yoktur zaten.
Sadece boş testileri doldurur şekline bakmaksızın
ve her testi hacmi kadar su alır
bütünün farkına varmaksızın…