Sorarlar bana hep, ne ararsın ? nerede ? nasıl ? neden ? kimi… ?
Meraklıdır Eşref-i Mahlukat derim, yüzyıllardır hep arar;
Aşkını, sevenini, sevdiğini, hatta aynı zamanda da RABBİNİ.
Sonra soranlara da bakarım hani, inanmasına rağmen çoğu “İKRA” ya,
E hem okumaz hemde okuduğunu anlamaz, başlar seni inancı yok diye yargılamaya…


Haklılar onlara göre hayatım anlaşılmaz, hatta derler biraz karışık.
Bilmezler ki; ruhumda var aykırılık, ama kendimle hep barışık…
Kimileri nazikçe derki : Sen Hercai’sin! Kimileri de hoyratça Şıpsevdi!...
Oysa ben hiç düşünmedim bana atfedilenleri, hatta kaç oldu unuttum affettiklerimi…


Anlatışlarım olur kimi zaman kibar, hatırlıyorum çoğu zamanda öfkeli.
“Kendine soru sormayı öğren” derim, ama hala anlamadıkları yüzlerinden belli.
Kendine sormuyorsan edemezsin merak;
Hatta okusan Mevlana’dan Mesnevî-i Ma’nevî’ yi,
Ama dostum insanda fıtrattır merak;
Aşık olup atıldığı kuyularda dahi ararsın, kendini bulduğun Şems-i Tebrîzî’ yi…