Kimilerine göre ben, kimilerine göre ise sen diyebilmektir aşk.
Bana göre ise aşk, bende saklı sendin.
Çünkü; Ben seni, seni beni ayırt etmeden sevdim.
Ben başka sevdim canım. Ben; Bizi biz olur diye sevdim.

Her aşkta vardır elbet sen ve ben kelimesi lâkin;
BİZ diyebilmektir her şeyden daha, daha da önemlisi.
Değil midir, değil midir ki; bir cümleyi sonlandıran küçük bir nokta (.)?
Öyle ise insan kendisini aramalıdır, vardan öte bir yokta.

-Ve... Oyuncağı olmamalıdır aşk, zevkin ve de sefanın!
Yoksa ne kıymeti kalır, beşer denen insandaki vefanın?
Hakikatte aşk, aşk ise eğer kıymeti bilinmeli ellerine düşmeden şeytan denen iblisin.
Kör, kör bir düğüm atılmalıdır zerre-zerre her noktasındaki, fani olan insandaki bu nefsin.
Unutma!
Unutma ki mahşerde yalnızsın ve teksin!

Çoğu zaman aşk, ayıpları örtmeyi gerektirir bazı hâl ve sebepten.
Bunun içindir ki insan taviz vermemeli bir kez olsun edepten.
Bu dünya bir misaldir ey nazlı yâr. Baştan sona imtihan!
Yarın mahşer gününde hesabını göreceğiz an be an…
-İşte o gün gelince…
Ne SEN kâr edecektir ne de BEN..

Neden… Boşa harcar ki insan koskocaman ömrünü,
Küçücük bir zamanın içerisinde?
Yan yana gelerek, saf halinde sıralanmak var iken;
Neden peş-peşe sıralanır senli benli bir kavga içerisinde?
Ne gariptir!
Kol kola yaşamak durur iken kardeşçesine.

Hamuru çamurdan yoğurulmuş, özü toprak kokan ey İnsan!
Yaşadıkça; sevgi okumalı ve okutmalı aşıklara, döndüğünce bu lisan.

Bir sevgi tohumu ekmeli insan asırlar sonrası için. Yunusça…
Aşk solumalı her nefes, durmaksızın kesilinceye dek!
-Ve… “Yaratılanı sevmeli insan, Yaradan’dan ötürü”.
Yunusça sevmeli canım. Yunusça…
Cümle yaratılmış canı; Candan içeri.

Dur!

Dur biraz...
Bir ezan okundu kulağına!

Unutma!

Unutma bir de...
Selâ var bizi bekleyen az biraz ilerde.

Bünyamin Batmaz