Gülümsedi.
Yüreğime bir güneş gibi değdi bakışları.
"Hoş geldin" dedi.
"Çok uzun zamandır seni bekliyordum."
"Hoş buldum." dedim.
Sıcacıktı gözleri...
Ellerini uzatıp dokundum ellerime...
Artık üşümüyordu yüreğim...
"Çok uzun zaman önce gelmeliydim." dedim.
"Ama geçmemiz gereken hüzünler,
yaşamamız gereken acılar vardı."
Gülümsedi.
Bir gün doğumu değdi sanki yüreğime...
Dünyam ışıdı birden…
Gün batmayacaktı artık...
Ne bulutlar gözyaşı dökecekti ansızın…
Ne yağmurlar ıslatacaktı yüreklerimizi…
“Neredeydin bu zamana kadar?” dedi.
“Bu güzel yüreğini nerede saklamıştın?”
“Yoktum ki…” dedim.
“O kadar çok yıpratılmıştım ki yıllar boyu,
O kadar çok parçalanmıştım ki, bilemezsin.
Ne gelecek gücüm vardı
Ne geleceğe dair umudum…”
Yüzüme baktı tekrar…
Işıl ışıldı.
“İyi ki geldin.
İyi ki geç de olsa sonunda geldin.” dedi.
“Yüreğimin yüreğine ihtiyacı vardı.
Yüreğinin yüreğime ihtiyacı olduğu kadar.
Hiç gitme artık, olur mu?”
Gidemezdim ki zaten…
Ama henüz bunu söyleyemezdim ona…
Çünkü beni benim onu sevdiğim kadar sevmiyordu.