Pespaye bir şiirinin içinde
Yüzme bilmeyen ruhumu kemiren
Demir ranzaların sefil susuzluğu öpüyor
Bir kız çocuğu özlemi taşıyan kurak cenazemi.
Penceresiz kalmış ömrümün
Kederli otopsisinde aşırı dozda rastlanılan
Çoğul bir sensizlik.
Bir anlatım bozukluğunda
Suç üstü yapılan kurak duvağımda
Tek dişli kalmış körpe yalnızlığım.

Tamahkar bir yağmurun koynunda
Gökyüzünden susuz bir ab - ı hayat dilenen
Bir dilsiz uçurtma gibiyim;
Yukarıya kanatlansam, ahmak bir karanlık,
Aşağıya baksam sağır bir uçurum.
İçi anlatım bozukluğu ile dolu
Devrik şiirde yıllardır yalnızlığa sadık bir cümleyim;
Önü sessizlik sonu sensizlik olan.

Unutulmuşluğumu bile unutulmuş
Şehvetli bir şarkının koynunda
Faili meçhul bir cinayetle sevişirken
Yüreğimin akan makyajı ele veriyor
Tabutsuz gömülen vicdanımın s’ağır yaralarını.
Şimdi gözlerimde rehin onlarca hatıra
Ve ıslak kirpiklerimde yetim onlarca kız çocuğunun
Boynu bükük bayram sevinci.

İsmail Sarıgene