gülerken ağlayanlar vardır ;
dertlerini saklamayı becerdiklerini sanırlar...
oysa gözleri dalarken uzaklara, öyle açık verirler ki
görmemek imkansızdır içlerindeki eksikleri.
sevdiklerinden kaçmışlardır, kim bilir ?
çünkü fedakarlıktır bunun adı,
korkaklıkla adlandırılamaz değil mi ?
sonra da başka biri gelir
yokluklarıyla üşüttükleri o yüreğin
çarpışına anlam katar...
işte ;
yüzünü gördüğümde ,
gönlümde güllerim açanım geldi.
o hep yanımda olmalı
ben onunla iyiyim, yakıp kavuranım
onun kalbinden gidenler ağlasınlar
bilsinler ki ,bir gün değer bilirler bilecektir onun değerini .
benim kalbimden gidenler anlasınlar
görsünler henüz yıkılmamış olduğumu
kimsesiz köşelerde yol gözlemediğimi...
bilsinler ki ;
bir güneşin kalbimi ısığıyla aydınlattığını,
varlığıyla sevgi okyanusunda beni boğduğunu.

Nuran KARACA11:12 22.01.2016